Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό,
σε πείσμα όσων πέρασαν από το
«εδώ Πολυτεχνείο»
στο …«εδώ Πεντάγωνο» – «εδώ τρόικα» –
«εδώ Μνημόνιο»,
μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων
πολιορκημένων Ελλήνων»
στην αντίπερα όχθη,
των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών»,
θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.
Για μια Ελλάδα με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά.
Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό,
«εδώ Πολυτεχνείο»
στην αντίπερα όχθη,
Εδώ Πολυτεχνείο!
Τι είναι το Πολυτεχνείο;
Σίγουρα δεν είναι για όλους το ίδιο…
Από τη μια μεριά υπάρχουν αυτοί που εμφανίζονται να το «τιμούν».
Που το αξιοποίησαν σαν ένα πολύ καλό «διαβατήριο», το οποίο, αν και ληγμένο, το επιδεικνύουν χρόνια τώρα για να ανανεώνουν τη σκοροφαγωμένη καρτέλα με τα αγωνιστικά τους «ένσημα».
Θεωρούν ότι έτσι αντιπαρέρχονται το παρόν τους, προτάσσοντας το παρελθόν τους αφού πρώτα το «έφτυσαν»…
Είναι οι ίδιοι που κατά καιρούς πρωτοστάτησαν στη φιλολογία περί «απομυθοποίησης» του Πολυτεχνείου.
Που επιχείρησαν να εξαγνίσουν το δικό τους «βόλεμα» με τις θεωρίες για «τη γενιά που κουράστηκε», με τα κηρύγματα για το «πάλιωμα» των συνθημάτων του Πολυτεχνείου.
Είναι αυτοί που, αφού εξαργύρωσαν τη νιότη τους στα διάφορα πόστα του κράτους,
τώρα ατενίζουν το τανκ που έριξε την πύλη, στρογγυλοκαθισμένοι στις καρέκλες των …«θινκ τανκς» της εξουσίας.
Μιας εξουσίας, που το πρώτο «φιλολαϊκό» της προσωπείο το έβαλε ο Γκιζίκης,
και που εδώ και τέσσερεις δεκαετίες, το υπηρετούν οι ίδιοι, αλλάζοντας τις μάσκες…
 |
Αφίσα από το δυσεύρετο λεύκωμα του εικαστικού Γιώργου Φαρσακίδη για τον Νοέμβρη του ‘73
|
Σ’ αυτή την ίδια πλευρά ανήκουν και εκείνοι που, αφού δεν καταφέρνουν να αποσιωπήσουν το Πολυτεχνείο, το συκοφαντούν και το διαστρεβλώνουν.
Το θέλουν «αλλιώτικο» απ’ ό,τι ήταν.
«Συρρικνωμένο», «άχρωμο» και «άοσμο».
Ένα Πολυτεχνείο άλλοτε «εκσυγχρονισμένο», άλλοτε «επανιδρυμένο» και εσχάτως «μνημονιοποιημένο» (!), απαλλαγμένο, φυσικά, από τα βασικά του συνθήματα, τους στόχους του, την αναφορά στα αίτια που το γέννησαν.
Θέλουν ένα Πολυτεχνείο στην προκρούστεια κλίνη των δικών τους συμβιβασμών.
Υποταγμένο στα δικά τους μέτρα.
Μια «μουσειακή εκδήλωση».Μια τυπική γιορτή επειδή «μερικά καλά παιδιά – οι φοιτητές – αγωνίστηκαν για την ελευθερία, και οι κακοί – οι στρατιωτικοί – τα σκότωσαν στο Πολυτεχνείο». Πέραν τούτου ουδέν.
Ούτε ΝΑΤΟ, ούτε ΗΠΑ, ούτε αμερικανοκίνητη δικτατορία, τίποτα…
Εδώ, στην όχθη των καπήλων και των καταχραστών θα βρείτε και τους υβριστές.
Εκείνους που το πέρασμά τους από το Πολυτεχνείο το έκαναν καριέρα!
Που είδαν στις κρατικές και υπουργικές Μερσεντές – που απέκτησαν προϊόντος του χρόνου – «το Πολυτεχνείο τώρα (να) δικαιώνεται»!!!
Και που για να περισώσουν τη δική τους ξεφτίλα,
πάσχισαν για δεκαετίες να ξεφτίσουν το Πολυτεχνείο, επιστρατεύοντας
«αναρχικούς», «κλέφτες και αστυνόμους», «αγανακτισμένους πολίτες», κουκουλοφόρους, χαφιέδες, προβοκάτορες
και στήνοντας για φόντο του Πολυτεχνείου μια κατασκευασμένη εικόνα «επεισοδίων», αστυνομοκρατίας και δακρυγόνων.
Μεταξύ των οδηγών των ερπυστριοφόρων που ποδοπατούν τη μνήμη του Πολυτεχνείου δεν θα μπορούσε, φυσικά, να λείπει η μαυρίλα του χρυσαυγιτισμού.
Αυτά τα θρασίμια του
Από την άλλη πλευρά είναι όσοι δεν εννοούν να «σοφαντίσουν» τη μνήμη τους και να σβήσουν εκείνο το «Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» της πύλης κάτω από τις ερπύστριες.
Που δε συμμορφώθηκαν ούτε με τα «ανήκομεν εις την Δύσιν»,ούτε με τα «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ».
Που το ιδεολογικό πρόσημο που απορρέει από το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Εθνική Ανεξαρτησία» δεν το απαρνήθηκαν για κανένα πόστο.
Δεν το μαγάρισαν αναζητώντας θώκους.
Δεν το στέγνωσαν στον ιδεολογικό «αποχυμωτή».
Δεν το μετέτρεψαν σε ενέχυρο των παρακλήσεών τους για τη θεσούλα μιας προεδρίας κάποιου κρατικού οργανισμού ή μιας καρέκλας στα Επιτροπάτα του
«ανήκομεν εις την τρόικαν»…
Το Πολυτεχνείο και η 17η του Νοέμβρη, για τους περισσότερους, για τις γενιές τις παλιότερες αλλά και τις γενιές που δεν έζησαν το «γύψο»,
είναι το ορόσημο.
Εκείνο το βράδυ, εκείνες τις τρεις μέρες, εκείνες τις στιγμές, ο πρωτοκαπετάνιος Άρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο ΕΛΑΣίτης και ο μαχητής της ΕΠΟΝ, η Ηλέκτρα με τη Λέλα Καραγιάννη και το κορίτσι της πύλης χέρι – χέρι με τον κλέφτη, τον αρματολό και της γυναίκες της Πίνδου,
παρέδωσαν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων, των αδικαίωτων οραμάτων, των αιματοβαμμένων αγώνων
σε κείνους που θα συνεχίζουν να κρατάνε τις σημαίες ψηλά.
Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση:
Σ’ αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους «ΔουΝουΤοτσολιάδες» του ιμπεριαλισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους «συνταγματάρχες» των «hedge funds», παρά τα «τάγματα εφόδου» της «νέας τάξης», όσες υποκλίσεις κι αν κάνουν όλοι όσοι φέρονται ή δηλώνουν ότι «είναι Αμερικανοί» ή ότι «είναι Γερμανοί» και πάντα… «φιλέλληνες», ό,τι κι αν κάνουν οι υποτακτικοί του «ευλογημένου μνημονίου», τελικά,
σ’ αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»!
Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό,
σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο …«εδώ Πεντάγωνο» – «εδώ τρόικα» – «εδώ Μνημόνιο», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη, των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.
Για μια Ελλάδα με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά.
Συνεχίζουμε:
